Okumayı söker sökmez Kemalettin Tuğcu’nun kitaplarıyla tanışmıştım. Edebi kabul edilmeyen ama bana bilmediğim bir dünyadan acıklı dokunaklı üvey analı hayatlar anlatan bol gözyaşlı kitaplar. Benim bildiğim üvey anne hikâyelerine benzemiyor. Bizde iki üvey anne var; biri hiç görmediğim anneannemin üvey annesi Eşe Nene. O kadar iyi o kadar iyiymiş ki anneannem onun iyiliğini tarif etmek için: ‘öz kızı olmadığımı anladığım tek bir yer var. Kendi annem olsa ara sıra öffff anne yaaa! diyebilirim ama Eşe Ana’ma kalbi kırılır diye öfff diyemiyorum.’ dermiş. Hakikâten de iyi insanlar yaşamış bu dünyada. Diğeri de büyükannem. O da annemlerin üvey annesi ama bir melâike! Ruhları şâd olsun. Tuğcu’nun kitaplarında o kötü yürekli üvey anne ile tanışıyorum. Dünya senin bildiğin gibi değil kızım dediği için benim için önemlidir Tuğcu.
Read the rest of this entry →