Üniversite öğrencisiyken (‘79- ‘83) anne babayı özledikçe, tatil fırsatı buldukça Ankara- Adana arasında gidip gelirdim. Son yıl, tam da staj başlarken kızamık olunca uçağa binmem hariç, hep zamanın ünlü Varan’nıyla yapardım bu yolculukları. Kızılay’daki ofisten biletimi alır, gelmişken üstteki o güzel mekanda tavuklu göğüsümü yer, günü geldiğinde gitmem gereken durağa gidip otobüsteki yerime yerleşirdim. Orhan Ağaçlı tesislerinde koyu kaynatılmış domates çorbasını içmek özleyerek ve kendimi iyi hissederek yaptığım bir ritüeldi. Oranın her daim serin havasını solumak bile çok güzeldi.

Yanımdaki koltukta her zaman bir şansız otururdu. Bir kurban. Niye derseniz? Her türlü yolculukta yanımda oturanla daha yola çıkar çıkmaz konuşmaya başlarım. Sohbeti sevmeyen, ya da dünyaya sana ne be arkadaş, git işine diye bakan biri için istenmeyen bir yol arkadaşıyım. İlk sözüm, iyi yolculuklar olur, iyi bir dilek. Fakat enteresan olan şu; buna yanıt vermeyen ve devamını getirmeyen tek bir kişiye bile rastlamadım.

Kimlerle tanıştım, kimlerle neler yaşadım. Yolculuğun her insan için bir amacı vardır; artık ağırlaşmış bir teyzeyi son kez görmek- ahh, bir bilseniz, öyle tatlıdır ki- onda yeri farklı olan bir kuzenin düğününe katılmak, bir cenazeye gitmek, çok üzülmek, ya da öylesine, çok pinpirikli bir danışman eşliğinde teze biraz ara vermek, biraz hava değişikliği yaşamak istemek, hepsi bir yolculuk amacı. Bir keresinde sohbet şu hale geldi; gittiği yerde kalacak yeri yok. Bakacak artık. Gel bizde kal dedim. Yeminle. Ve geldi. Kaldı bir kaç gün. Sonraları oldukça meşhur bir yazar çizer oldu. Komik durumlar ama tam da bana göre, bilen bilir, şaşırmaz halime.

İyiniyet iyidir.

Belki bin yolculuk, bin bir de öyküm var; kim bilir, bazılarını hayal mi ediyorsam artık?

Ama birini unutmuyorum. Ben genceciğim, yanımda oturan kadın ise bana göre çok büyük; orta yaşlarda; belki elli üstü filan. Fiziksel özellik anlatmayı sevmiyorum ama Adanalıların akça pakça dediği, balık etinde hoş bir kadındı, kolunda ince bir altın bilezik, boynunda zincir, ucunda dört yapraklı yonca.

İlk kez bir araya geldiğiniz insanlar size hiç ummadığınız bir anda, hiç beklemediğiniz bir şey söylerler ve bu, sadece yolculuklarda olur. İnsanların, bir daha görme ihtimali sıfır olan insanlara yüreklerinde ne varsa açmak isteği var. Belki bir tür terapi. Onun analizini psikologlara bırakalım. En damardan sözcüğü en başta söylerler;

“Üç yıl önce oğlumu kaybettim, tek çocuğumdu.”

İlk anda söylenmesi gereken sözler…

Sağolun…

Üniversitede okuyormuş. İçli köfteleri, sarmısaklı köfteleri, yaprak sarmalarını, su böreğini- çok severdi- yapıp yanına gitmiş, özlem gidermeye. Bir anda gelen bir enfaktüs, yanında gidivermiş yavrusu. Şimdi iki kere sıkı duralım; ilki şu; biliyor musunuz; eğer yanında olmasaydım hayat boyu bir şüphe ile yaşayacaktım. Biri mi gelmişti? Bir şeye mi üzülmüştü? Olmadık bir durum mu olmuştu? Ama hayır. İkimiz tek başımızaydık ve ortalıkta sıkıntıdan eser yoktu. İkinci söylediğiyse başka türlü bir karar. Onu o kadar çok seviyorum ki, çok tuhaf, acısını taşımayı bile sevmem gerektiğini hissediyorum.

Uzun süren bir sessizlik yaşadık.

Neyse ki mola yeri geldi. Orhan Ağaçlı Tesisleri.

Haydi kalkın, bir çorba içelim dedim, ikimize de iyi gelir. Tabii büyük ısrarlarla ben ikram ettim.

Bana kalırsa, hayattaki bize özgü ne kadar fiil varsa; öfkelenmek, nefret etmek, kızmak, intikam almak ve daha, kötü-iyi ne kadar fiil varsa; bir yarışa sokulsalar, bir bayrak yarışına; sevmek birinci gelir. Düşse de, dizleri morarsa da, çökse de, sevgisi karşılıksız olsa da, imkansız olsa da, eşit olmasa da; sevmek’ birinci gelir.

Çünkü, sevmek acelecidir, sabırsızdır, salaktır, saftır, loser’dır. Ama bir insanın yüreğinde taşıdığı en güzel şeydir.

Anneler gününüz kutlu mutlu olsun.